Η «32χρονη Μαρίλια» ανοίγει το άλμπουμ το αναμνήσεων της και μας μεταφέρει επτά χρόνια πίσω, όταν έφερε στον κόσμο το πρώτο της παιδί, τον «Ιωάννη».
Τρεις μήνες πριν χωρίσει οριστικά από τον πρώην σύζυγό της γέννησε σε Ιδιωτική Κλινική στην «Αθήνα»… Μόνη, χωρίς να έχει στο πλάι της τους γονείς της… ούτε καν τον πατέρα του παιδιού της. Βίωσε ένα δύσκολο τοκετό και μόλις πήρε στην αγκαλιά της το γιο της… έλαβε τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής της. Η λέξη κλειδί είναι η υιοθεσία… Όχι, δεν θα έδινε το σπλάχνο της για υιοθεσία, αλλά θα έκανε κάτι άλλο… αξιοθαύμαστο.
«Θυμάμαι ήταν ένα βράδυ του Απριλίου όταν έσπασαν τα νερά και αναγκάστηκα να τηλεφωνήσω στους γείτονες για να με μεταφέρουν στην Ιδιωτική Κλινική. Άγχος, αγωνία, αβεβαιότητα και αφόρητοι πόνοι… Όλα έγιναν τόσο γρήγορα που δεν θυμάμαι καν τι ώρα βρέθηκα στο θάλαμο τοκετού και τι ώρα γέννησα… Αρκετούς μήνες πριν… περνούσα μία δύσκολη περίοδο στη ζωή μου. Βγήκα από ένα γάμο, χωρίζοντας ένα άντρα με τον οποίο δεν ταίριαζα καθόλου και δεν ήθελε καν ένα παιδί… Δεν θα αναφερθώ στο ότι μου ζήτησε πάρα πολλές φορές να προχωρήσω σε έκτρωση. Για αυτό το θέμα δεν σήκωνα συζήτηση. Δεν θα έκανα ποτέ τέτοια πράξη… Αυτή όμως είναι και θα είναι μία μαύρη σελίδα που την έσκισα και την έκαψα… Κρατώ το θετικό μέρος της ιστορίας που είναι η γέννηση του παιδιού μου… πραγματικά είναι το μεγαλύτερο θαύμα που έζησα μέχρι σήμερα. Όταν τον πήρα για πρώτη φορά στην αγκαλιά μου και αισθάνθηκα τη ζεστασιά του, όταν τον φίλησα γλυκά στο μέτωπο και ένιωσα ότι ήταν ό,τι πιο πολύτιμο μου χάρισε μέχρι στιγμής ο Θεός… πήρα τη μεγάλη απόφαση ότι μετά από ένα χρόνο θα προχωρούσα σε υιοθεσία ενός παιδιού. Έτσι κι έκανα! Προχώρησα στις απαραίτητες γραφειοκρατικές και νόμιμες διαδικασίες και κατάφερα να υιοθετήσω ένα κοριτσάκι τριών μηνών από τη Ρουμανία. Δεν μπορώ να σας περιγράψω με λόγια τι ήταν αυτό που με ώθησε να υιοθετήσω ένα ορφανό παιδάκι… παρόλο που ήδη είχα και έχω ένα δικό μου. Ίσως να ήταν μία θεία φώτιση… θα προσθέσω όμως ότι ήταν και εσωτερική επιθυμία. Ήξερα ότι ήθελα να μεγαλώσω την οικογένειά μου, να χαρίσω ένα αδελφάκι στο παιδί μου και να προσφέρω μητρική αγάπη σε ένα μωρό που θα κατέληγε σε ένα ορφανοτροφείο. Κάποιοι… είπαν ότι βιάστηκα. Κάποιοι… μου είπαν ‘μπράβο σου, χρειάζεται μεγάλη δύναμη ψυχής!’. Κάποιοι απόρησαν… Στην τελική όμως, ό,τι κι αν λέει ο κόσμος, προσωπικά δεν με νοιάζει… Μου αρκεί που κάθε μέρα ξυπνώ και αντικρίζω δύο χαμογελαστά μουτράκια και κλείνω την ημέρα μου ακούγοντας παιδικές φωνούλες και περπατώντας πάνω στις μύτες των ποδιών μου για να μην σκοντάψω πάνω στα παιχνίδια τους που αποτελούν τα βασικά πλέον ‘διακοσμητικά’ του σπιτιού μας».